ΚΕΦΑΛΑΙΟ - ΤΡΟΪΚΑ - ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Νέος γύρος επίθεσης σε συμβάσεις - τριετίες – απεργία

Νέα αντεργατικά μέτρα, αλλά και παλιότερα, που προσωρινά τα είχαν αφήσει στην άκρη, ανοίγουν ξανά κυβέρνηση και τρόικα. Επιβεβαιώνεται και μ' αυτόν τον τρόπο ότι η επίθεση σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων δεν είναι πρόσκαιρο αποτέλεσμα των μνημονίων και της «δημοσιονομικής προσαρμογής», αλλά απαντάει στην ανάγκη για θωράκιση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Γι' αυτό αποτελεί διαχρονική στρατηγική της ΕΕ, των κυβερνήσεων και των κομμάτων της, ανεξάρτητα από το μείγμα διαχείρισης που προβάλλει ο καθένας.

Πέρα από τα ζητήματα που εντατικά μεθοδεύονται τις προηγούμενες βδομάδες και μήνες, όπως η ολοκληρωτική απελευθέρωση των απολύσεων και η μείωση των εργοδοτικών εισφορών κατά 3,9 μονάδες επιπλέον, στις συνεννοήσεις κυβέρνησης - τρόικας επανέρχονται τα εξής:

• Η παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, με την επέκταση της ενοικίασης εργαζομένων, με συμβόλαια μέχρι και 3 χρόνια χωρίς αποζημίωση.
• Η επιπλέον περικοπή των κατώτερων μισθών, με την κατάργηση των τριετιών μετά το 2017 (μέχρι τότε είναι ήδη «παγωμένες»).
• Η παρεμπόδιση των συνδικάτων να προκηρύξουν απεργία, αλλά και το δικαίωμα των επιχειρήσεων να κηρύσσουν ανταπεργία.

     Στα πλαίσια της οργανωμένης αυτής επίθεσης, η οποία δεν θα τελειώσει αν δεν «ξεριζωθεί» και η τελευταία εργατική κατάκτηση, εντάσσεται η συζήτηση της κυβέρνησης για το πάγωμα των τριετιών και η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.

Ο λόγος που ταυτόχρονα ανοίγει συζήτηση για τον τρόπο που θα αποφασίζεται μία απεργία, είναι ότι το χτύπημα του δικαιώματος των εργαζομένων,  θα φέρει αντίδραση που θέλουν να την περιορίσουν.

Το πλαίσιο μέσα από το οποίο γίνεται η προπαγάνδα τους είναι συγκεκριμένο:

«Η  απεργία δεν μπορεί να θεωρείται νόμιμη εάν δεν αποφασίζεται κατά απόλυτη πλειοψηφία σε κάθε χώρο δουλειάς!». «Δεν μπορεί μια μικρή ομάδα (εννοείται και το Δ.Σ. ενός πρωτοβάθμιου σωματείου) να αποφασίζει για το εάν θα σταματήσει η παραγωγή σε μεγάλες  βιομηχανικές μονάδες (!) . Φυσικά αναφέρεται σε ταξικά σωματεία αφού τα συμβιβασμένα τα «έχουν βρει» με την εργοδοσία.

    Είναι ολοφάνερο πως στις σημερινές συνθήκες όπου η φτώχεια και η εξαθλίωση «χτυπάει την πόρτα» καθημερινά σε περισσότερες οικογένειες , η δυσκολία του να μπορέσει να οργανωθεί η αντίσταση και αντεπίθεση γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Ο φόβος και η τρομοκρατία της απόλυσης επικρατεί σε κάθε χώρο δουλειάς ώστε ο εργάτης να «σκύψει» περισσότερο το κεφάλι. Η λογική «ο καθένας μόνος του απέναντι στον εργοδότη» είναι αυτή για την οποία θέλουν να μας πείσουν ώστε να είμαστε ακόμα πιο αδύναμοι, ακόμα πιο ευάλωτοι. Και η στάση της κυβέρνησης και των κομμάτων που «προσκυνούν» στις «επιταγές» του ΣΕΒ, της ΕΕ, του κεφαλαίου, δείχνει ακριβώς αυτό.

     Το χτύπημα στη συλλογική δράση που ξεκινάει από το χώρο εργασίας , εκεί που γεννιέται η ταξική ανισότητα και διαπάλη, είναι ο στόχος του κεφαλαίου και των εργοδοτών γιατί από κει «γεννιέται» και αναπτύσσεται και  ο «νεκροθάφτης» του ίδιου του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος που φέρνει τις κρίσεις, τη φτώχεια, τους πολέμους.

     Είναι γελασμένοι εάν νομίζουν ότι ακόμα κι αν νομοθετήσουν τον περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης και της απεργίας ότι αυτό θα περάσει στη συνείδηση του εργαζόμενου. Οι  νόμοι των αστικών κυβερνήσεων που νομοθετούνται για να επιβιώσει το κεφάλαιο, καταργούνται στην πράξη μόνο από τον μαζικό , ταξικά προσανατολισμένο αγώνα των εργατών! Όπως παλιότερα, έτσι και τώρα το ίδιο θα γίνει γιατί οι εργάτες αναγνωρίζουν ότι νόμος είναι  το δίκιο του εργάτη!

Οι μεγάλοι αγώνες στην ιστορία του λαού μας γίνανε κόντρα στους νόμους και δε ζητήσανε την άδεια ούτε της κυβέρνησης, ούτε της τρόικας, ούτε της Ε.Ε. για να ξεκινήσουν. Έτσι και τώρα, όταν οι εργάτες και ο λαός το πάρουν απόφαση, θα σαρώσουν και τους νόμους τους και τις δυνάμεις καταστολής που έχουν για να τους επιβάλουν.

     Γι’ αυτό και το σωματείο μας καλούμε τους εργάτες σε κάθε εργοστάσιο να αξιοποιήσουν την πείρα τους και να οργανωθούν με αφορμή το μικρό ή μεγαλύτερο πρόβλημα. Να γίνει υπόθεση των ίδιων η μαζικοποίηση του σωματείου, η εκλογή δυνατών, διεκδικητικών σωματειακών επιτροπών. Η υπόθεση της σύμβασης  σε κάθε χώρο δουλειάς είναι αντικείμενο που πρέπει να απασχολεί όλους. Με τέτοιους όρους η οποιαδήποτε απαγόρευση  ή περιορισμός θα πέφτει στο κενό γιατί θα συναντάει αποφασισμένους εργάτες. Και αυτό είναι το μόνο ρεαλιστικό σήμερα!