8 στους 10 εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα απασχολούνται με ατομικές συμβάσεις και μειωμένους μισθούς κατά 50%
Οκτώ στους 10 εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα απασχολούνται με ατομικές συμβάσεις γεγονός που μεταφράζεται σε μειωμένους μισθούς κατά 50% για 1,5 εκατομμύριο εργαζόμενους, σύμφωνα με στοιχεία του τύπου.
Ταυτόχρονα με την ενοικίαση εργαζομένων, τη μαθητεία, τους μακροχρόνια άνεργους και άλλες κατηγορίες έχει διαμορφωθεί μια μεγάλη δεξαμενή με αμοιβές το πολύ μέχρι 400 ευρώ τον μήνα, γεγονός που επιτρέπει στην εργοδοσία να προχωρά στην αντικατάσταση του προσωπικού που κοστίζει περισσότερο με βάση τις κλαδικές αλλά ακόμη και η Εθνική Γενική Συλλογική.
Έδαφος κερδίζει και η ενοικίαση εργαζομένων που σε κάποιους κλάδους ανέρχεται στο 10% των απασχολουμένων, ενώ αυτήν την στιγμή οι ενεργές κλαδικές συμβάσεις δεν ξεπερνούν τις 15. Η εργοδοσία παράλληλα αξιοποιεί την εκτεταμένη ανεργία ως πολιορκητικό κριός για τη συνολική μείωση όχι μόνο των μισθών αλλά και συνολικά της τιμής της εργατικής δύναμης
Αυτή η αντεργατική πραγματικότητα έχει διαμορφωθεί με βάση αντιλαϊκούς νόμους στα πλαίσια της ΕΕ και της λεγόμενης «υγιούς επιχειρηματικότητας» με την καταβαράθρωση των συλλογικών συμβάσεων και τη γενίκευση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων μέσω και του «κοινωνικού εταιρισμού».
Σύμφωνα με δημοσίευμα του τύπου στην «Ατζέντα για νέες δεξιότητες και θέσεις εργασίας» (μία από τις βασικές κατευθύνσεις της Στρατηγικής «Ευρώπη 2020») σημειώνεται σχετικά: «Οι πολιτικές ευελιξίας με ασφάλεια είναι το καλύτερο μέσο εκσυχρονισμού των αγορών εργασίας». Για την ενίσχυσή της, προτάσσεται «η αποκέντρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων ή η αναθεώρηση των υφιστάμενων συμβατικών ρυθμίσεων. Ενώ σε μερικές περιπτώσεις ενδέχεται να χρειαστεί μεγαλύτερη συμβατική "ποικιλία" για την αντιμετώπιση των εδαφικών και τομεακών ιδιαιτεροτήτων».
Με άλλα λόγια, ευελιξία σημαίνει, ανάμεσα σε άλλα, να καταργηθούν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και οι όροι εργασίας να καθορίζονται μέσω ατομικών ή και τοπικών συμφωνιών με τους εργοδότες.
