Εκδήλωση αφιερωμένη στους εργάτες του παράνομου Τύπου την περίοδο 1940 - 1949

Κατάμεστη από κόσμο ήταν η αίθουσα της Ένωσης Λιθογράφων που το απόγευμα της Τρίτης 25 Απρίλη πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση από Πανελλαδική Ένωση Λιθογράφων και η Ένωση Προσωπικού Πρακτορείων Εφημερίδων Αθηνών για ιστορία των εργατών Τύπου και Χάρτου, που την περίοδο 1940 - 1949 εργάστηκαν στην έκδοση των παράνομων αντιστασιακών εντύπων.

Η εκδήλωση περιελάμβανε προβολή video, έκθεση φωτογραφίας, ενώ μοιράστηκε μπροσούρα αφιερωμένη στους εργάτες Τύπου που έδωσαν τη ζωή τους την περίοδο 1940 - 1949.

Χαιρετισμό απηύθυνε ο Παναγιώτης Κατάρας, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Μισθωτών Τύπου και Βιομηχανίας Χάρτου, ενώ κεντρικός ομιλητής ήταν ο Λεωνίδας Σακκάς, πρόεδρος της Πανελλαδικής Ένωσης Λιθογράφων.

Στην εκδήλωση παραβρέθηκε αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Γιάννη Πρωτούλη, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος.

Επίσης παραβρέθηκαν αντιπροσωπείες από την ΕΤΕΡ, την ΕΤΙΤΑ, την ΕΤΗΠΤΑ, την ΠΟΕΣΥ και τον Σύνδεσμο Συνταξιούχων Εφημεριδοπωλών και Υπαλλήλων Πρακτορείων Τύπου Αθηνών - Πειραιώς.

Από το βήμα της εκδήλωσης ο Λεωνίδας Σακκάς, πρόεδρος της Πανελλαδικής Ένωσης Λιθογράφων ανάφερε μεταξύ άλλων:

«Με τη σημερινή μας εκδήλωση, τιμάμε όλους τους ανώνυμους και επώνυμους που κυνηγήθηκαν, εξορίστηκαν και βασανίστηκαν, που στήθηκαν μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα και έδωσαν τη ζωή τους, για την υπεράσπιση του λαού και της εργατικής τάξης. Αυτούς που κάτω από όλες τις συνθήκες συνέβαλαν να γράφονται, να τυπώνονται και να διακινούνται εφημερίδες, προκηρύξεις και αφίσες που ενημέρωναν και οργάνωναν την πάλη του λαού, την περίοδο 1940-1949. Με την πρωτοβουλία που πήραμε σήμερα τα δύο Σωματεία, Λιθογράφων και Πρακτορείων Τύπου, θέλουμε να κάνουμε ένα ακόμα βήμα στη μελέτη και προβολή της αγωνιστικής ιστορίας του κλάδου μας. Στο πρόσωπο των εργατών που εκτελέστηκαν ή σκοτώθηκαν, θέλουμε να τιμήσουμε μία ολόκληρη γενιά. Όλους αυτούς που αψηφώντας το θάνατο, τις φυλακές και τα βασανιστήρια, αναμετρήθηκαν με τον κατακτητή και τους ντόπιους συνεργάτες του.

Δεν κάνουμε μία ακίνδυνη αναφορά στους "δικούς μας άγιους". Το τελευταίο διάστημα έχουμε δει από την κυβέρνησ

η ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αρκετά τέτοια μνημόσυνα καπηλείας. Εκδηλώσεις που αναφέρονται στους νεκρούς αγωνιστές, προσπαθώντας να τους φέρουν στα μέτρα τους. Που άλλοτε στην Καισαριανή, άλλοτε στο σπίτι του Μπελογιάννη, τολμάνε να μιλάνε για γνήσιους λαϊκούς αγωνιστές, ενώ οι ίδιοι σήμερα υπερασπίζονται τον ευρωμονόδρομο, την ελεύθερη αγορά και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Δίνουν Γη και ύδωρ στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Αυτοί που νομίζουν ότι πλασάροντας τα αντιλαϊκά μέτρα με φιλολαϊκό μανδύα, κρύβεται η σαπίλα του συστήματος που υπηρετούν.

Εμείς τους νεκρούς της τάξης μας, τους τιμάμε οργανώνοντας τους αγώνες του σήμερα, μέσα στα εργοστάσια και τους χώρους δουλειάς, κόντρα στην υποταγή και το συμβιβασμό. Δε χρειαζόμαστε κάμερες και τυμπανοκρουσίες για να πάρουμε κουράγιο, έχουμε μάθει τη δουλειά του μυρμηγκιού που είναι επίπονη, αλλά φέρνει αποτελέσματα. Αντλούμε δύναμη από την ακεραιότητα και την αντοχή τους για να συνεχίσουμε την επίμονη δουλειά της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος. Έχουμε πίστη πως αυτοί που δώσανε τη ζωή τους, δε χάθηκαν άδικα και ας φαίνεται σήμερα ανίκητο το σύστημα. Ο καπιταλισμός τα έχει φάει τα ψωμιά του και έρχεται η ώρα που θα τον ανατρέψουμε, ολοκληρώνοντας το έργο που με αίμα ξεκίνησαν οι προηγούμενοι.

Οι εργάτες του τύπου με το παράδειγμά τους την περίοδο 40-49, θέσανε τη γνώση και την τέχνη τους στην υπηρεσία του αγώνα, πολλές φορές με τίμημα την ίδια τους τη ζωή. Από τις πρώτες κιόλας ημέρες που η εργατική τάξη και ο λαός δέχτηκαν την τρομοκρατία και την απαγόρευση, στήθηκαν τα πρώτα παράνομα τυπογραφεία. Εργάτες που δούλευαν στον κλάδο αλλά και άλλοι που οι συνθήκες τους έκαναν να μάθουν τη δουλειά σε συνθήκες παρανομίας, στρατεύτηκαν στον αγώνα. Η δουλειά στον παράνομο τύπο, ποτέ δεν είχε σχέση με την προσωπική προβολή, με την άνετη ζωή, δε μετριόταν με το πόσα χρήματα παίρνεις στο χέρι. Η αποζημίωση ήταν ηθική και μόνο, ήταν αναμέτρηση με το θάνατο.

Και καταλήγοντας ο Λεωνίδας Σακκάς υπογράμμισε:

«Οι εξελίξεις δεν μπορούνε να αφήσουν αδιάφορη την Εργατική Τάξη. Πρέπει να γίνουν αντικείμενο συζήτησης σε κάθε χώρο δουλειάς. Η μελέτη της ιστορίας του κλάδου, των εργατών που δώσανε τη ζωή τους δεν γίνεται για να θυμόμαστε πως πέρασαν από τον κλάδο και ήρωες, αγωνιστές. Θέλουμε να δούμε και τις μεγάλες ευθύνες μας για το σήμερα. Αν κάτι πρέπει να μας μείνει από τη στάση των συναδέλφων και των άλλων αγωνιστών την περίοδο 40-49, είναι η ανάγκη να μη μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Ο καθένας να αναμετρηθεί με τους φόβους του και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ο καθένας ατομικά και συλλογικά σαν τάξη, να ανταποκριθούμε στον ιστορικό ρόλο της πρωτοπορίας. Της τάξης που μπορεί να κάνει την επαναστατική ανατροπή και να καταργήσει μια για πάντα την καπιταλιστική εκμετάλλευση…

…Στη μπροσούρα που κάναμε προσπάθεια να μαζέψουμε κάποια από τα στοιχεία από τις ηρωικές σελίδες των συναδέλφων μας της περιόδου 40-49 ήταν δύσκολο να βάλει κανείς επίλογο αποτυπώνοντας όσα θέλουμε να πούμε. Διαλέξαμε λοιπόν να κλείσει με τους εξής στοίχους:

"Τον αντρειωμένο μην τον κλαις

κι αν ο χαμός του σε σπαράζει

σκύψε, αφουγκράσου κι άκουσε:

Μέσα σ’ αμέτρητες καρδιές,

αυτός δεν πέθανε ποτές,

δείχνει ένα δρόμο και προστάζει".