Το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής 20/9 

είναι σε βάρος των εργαζομένων.

Την επόμενη των εκλογών έρχονται... μαύρα μαντάτα για το λαό.

Το κεφάλαιο μαζί με την τρόικα και την ΕΕ έχουν στόχο να αποσπάσουν τη λαϊκή συναίνεση, για να υλοποιήσουν την αντιλαϊκή πολιτική τους.

Ένας μακρύς κατάλογος αντιλαϊκών μέτρων θα υλοποιηθεί αμέσως μετά τις εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη, ανεξάρτητα από το σχήμα της επόμενης κυβέρνησης.  Η επόμενη κυβέρνηση θα υλοποιήσει όλες τις δεσμεύσεις του τρίτου μνημονίου που το ψήφισαν στη Βουλή ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ και Ποτάμι. Αυτό ακριβώς είναι το επόμενο πρόγραμμα διακυβέρνησης. Αν δει κανείς τι προβλέπει το μνημόνιο για τους επόμενους μήνες θα καταλάβει ότι ο αντιλαϊκός «οδικός χάρτης» είναι έτοιμος και μένει η υλοποίηση.

Ποια είναι, όμως, τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο και θα υλοποιηθούν μέχρι το τέλος του 2015, αρχές 2016; Έχουμε και λέμε:

Δεν μπορεί πια να περιμένει τίποτε ο λαός από την εναλλαγή των αστικών κομμάτων στη διακυβέρνηση ή τις μεταξύ τους συνεργασίες. Δεν μπορεί να προσδοκά λύση προς όφελός του από την ανάκαμψη των κερδών των μονοπωλίων εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.  Αυτός ο δρόμος είναι αδιέξοδος για τα λαϊκά συμφέροντα. Ο στόχος της ανάκαμψης δεν είναι σωτηρία αλλά θηλιά για το λαό. Προϋποθέτει τσακισμένα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, θυσίες διαρκείας, θα ξαναφέρει με μαθηματική ακρίβεια νέα κρίση.

Τώρα πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, χωρίς χάσιμο χρόνου.

Καμία περίοδο ανοχής στη νέα κυβέρνηση.
Ούτε μέρα χαμένη από τον αγώνα.

Ο δρόμος για την ανατροπή ανοίγει μέσα από την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την ενίσχυση της λαϊκής συμμαχίας ανάμεσα στους εργαζόμενους, την εργατική τάξη, τα φτωχά εργατικά λαϊκά στρώματα, τους αυτοαπασχολούμενους, τους αγρότες, τις γυναίκες, τη νεολαία. Ένα δυνατό εργατικό - λαϊκό κίνημα οργανωμένο στους κλάδους, τις επιχειρήσεις, τις λαϊκές - εργατικές γειτονιές που θα παλεύει όχι μόνο από θέσεις άμυνας απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική όχι μόνο για ανάκτηση των απωλειών της περιόδου της κρίσης, για την κατάργηση των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων, για το μεροκάματο, τις συλλογικές συμβάσεις, ενάντια στη φοροληστεία, την επίθεση στο ασφαλιστικό. Ένα κίνημα που θα περνάει στην αντεπίθεση. Δηλαδή θα διεκδικεί με βάση τις σύγχρονες εργατικές λαϊκές ανάγκες που προκύπτουν από τις ίδιες τις δυνατότητες που διαμορφώνει η ανάπτυξη της παραγωγής, της επιστήμης, της τεχνολογίας θα παλεύει για νέα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Σε αυτή την κατεύθυνση η πάλη έρχεται σε σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, των μονοπωλίων της ΕΕ ο αγώνας θα αποκτά αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση θα αμφισβητεί την ίδια την εξουσία του κεφαλαίου.

Μόνο σ' αυτόν το δρόμο το εργατικό, λαϊκό κίνημα μπορεί να ασκήσει πίεση σε μια κυβέρνηση, να την τρομάξει, να την φοβίσει και να σκέφτεται αν θα εφαρμόζει συνεχώς αντιλαϊκά μέτρα ή θα κάνει και κάποιες παραχωρήσεις, όταν αμφισβητεί όχι μόνο την κυβέρνηση, όχι μόνο το κόμμα ή τα κόμματα της κυβέρνησης, αλλά τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο, την εξουσία του, τους έξωθεν συμμάχους τους. Αυτός ο δρόμος λοιπόν είναι που μπορεί να επιβάλει και κάποιες ανάσες προς όφελος του λαού, να βάλει φρένο στην αντιλαϊκή επίθεση (έστω και προσωρινά) και όχι η αναμονή από τη δήθεν φιλολαϊκή διαχείριση κάποιων αστικών κυβερνήσεων.

Ο δρόμος αυτός είναι που θα δώσει τη δυνατότητα στο λαό να αποκτήσει την δύναμη που χρειάζεται, να πιστέψει στη δύναμη που ο ίδιος έχει, να αποκτήσει αυτοπεποίθηση, να την δοκιμάσει στην πάλη για να επιβάλει το δίκιο του.

21/09/15