Για τις καθυστερήσεις πληρωμών στο ΔΟΛ

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες του ΔΟΛ

Η εργοδοτική επιθετικότητα της Διοίκησης στο Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Έχει αρχίσει τα τελευταία χρόνια να ξεθεμελιώνει ένα ένα τα θεσμοθετημένα εργασιακά δικαιώματα. Αντίστοιχα μέτρα έχουν επιχειρήσει να περάσουν οι εργοδότες στα Πρακτορεία Άργος και Ευρώπη, όπως και στην Ίριδα. Τις μειώσεις μισθών διαδέχτηκαν οι απολύσεις και τώρα οι καθυστερήσεις πληρωμών.

Η εργοδοσία “βρίσκει και τα κάνει”, μιας και έχει σιωπηλό συμπαραστάτη και εκπροσώπους εργαζομένων σε Σωματεία και εργασιακή επιτροπή. Στο όνομα του να σωθεί η επιχείρηση, δέχτηκαν μειώσεις, αποχαιρέτησαν τους απολυμένους και τώρα βάζουν πλάτη ώστε να παγιωθούν καθυστερήσεις πληρωμών.

Το κλίμα αναμονής που καλλιεργείται από όλους τους συνδικαλιστές εκτός των δυνάμεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, δίνει χρόνο στην εργοδοσία να κάνει τα σχέδιά της, να προετοιμαστεί για το πως με καλύτερο τρόπο θα απομονώσει τους εργαζόμενους για να τους κόψει δικαιώματα. Η εργοδοσία στο ΔΟΛ όπως και αλλού αξιοποιεί το νομοθετικό πλαίσιο των προηγούμενων κυβερνήσεων που με συνέπεια συνεχίζει και η τωρινή.  Σε αυτές τις συνθήκες, κάποιοι συνδικαλιστές αντί να λειτουργούν ως οργανωτές της πάλης μπροστά στα οξυμμένα προβλήματα, πετάνε το μπαλάκι στους εργαζόμενους, απαιτόντας να μην υπογράψουν μειώσεις όταν τους τεθεί ο εκβιασμός της απόλυσης. Αυτοί οι συνδικαλιστές αρέσκονται σε συναντήσεις παραγόντων με στελέχη της διοίκησης, καλλιεργώντας το κλίμα ανάθεσης έργου, δηλαδή «καθίστε εσείς φρόνιμα και δουλεύτε και εμείς που είμαστε καλοί διαπραγματευτές θα σας τα λύσουμε». Οι ίδιοι είναι μάστορες στο να παρουσιάσουν την υποχώρηση ως νίκη, γιατί τάχα αποφεύχθηκαν τα χειρότερα.

Μέχρι εδώ! Πρέπει να μπει ένα τέλος

στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Οι εργαζόμενοι πλέον έχουν θετική και αρνητική πείρα. Από τη μία βλέπουν την πλειοψηφία των εκπροσώπων στα σωματεία του τύπου να είναι παρατηρητές των εξελίξεων, από την άλλη τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ άλλοτε ως μειοψηφία και στις περιπτώσεις των Λιθογράφων και των Πρακτορείων Τύπου ως πλειοψηφία να δίνουν ανειρήνευτη μάχη.

Το πρόσφατο παράδειγμα του Σωματείου Εργαζομένων στα Πρακτορεία Τύπου, που ενώ δεν έχουν αποδεχτεί καμία μείωση, δίνουν απεργιακή μάχη για να υπογραφεί σύμβαση, πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα στη δράση μας. Εκεί το σωματείο δεν περίμενε να έρθουν τα χειρότερα, ούτε έστειλε τον κόσμο στο σπίτι του να περιμένει τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων. Με αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις περιφρούρησε τις απεργίες του με συμμετοχή εκατοντάδων εργατών.

Γιατί μόνο τότε έχει νόημα να διαπραγματεύεσαι με αξιώσεις να νικήσεις, όταν ο εργοδότης βλέπει ότι ο κλάδος είναι σε κινητοποίηση και αυτός κάθε μέρα που δεν κάνει πίσω, χάνει λεφτά.

Τώρα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προσπαθεί να περάσει νέα αντεργατικά μέτρα με τη μάσκα της αριστεράς, πρέπει και εμείς να πάρουμε τα δικά μας μέτρα. Να κάνουμε δική μας υπόθεση την υπεράσπιση μισθών, θέσεων εργασίας και την καταβολή των δεδουλευμένων στην ώρα τους. Δεν υπάρχουν σωτήρες για να τους το αναθέσουμε, παρά μόνο μέσα από τη συλλογική δράση μπορούμε να έχουμε αποτελέσματα.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι χωρίς τη δική μας δουλειά δεν μπορεί να τυπωθεί τίποτα, αρκεί να το πάρουμε απόφαση. Και πετυχημένες απεργίες είναι αυτές που ο εκδότης θέλει να βγάλει φύλο και δεν μπορεί, όχι αυτές που δίνει γραμμή ότι αύριο δε δουλεύουμε.

Τέρμα πια στις αυταπάτες οργάνωση και αγώνας απαλλαγμένοι από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.

22/05/15